Wczoraj, wracając do domu koło 23:00, na wysokości starego miasta zwrócił moją uwagę młody czarnoskóry chłopak, który próbował zatrzymać jakiś samochód. Stał w raczej sportowym ubraniu z dużymi słuchawkami na uszach i energicznie machał ręką.
„Hola, hola, waćpanie!” – pomyślałem w pierwszym odruchu, ale chwilę potem uświadomiłem sobie, że gość może po prostu potrzebować pomocy, albo może się zgubił, więc uznałem, że jednak się zatrzymam.
Chłopak spytał w którym kierunku jadę, ale miejsce do którego chciał dotrzeć było dokładnie w drugą stronę niż miejsce w które ja chciałem dotrzeć. Po chwili rozmowy zaproponował mi pieniądze – nie chciałem ich wziąć, więc powiedziałem, że mogę mu zamówić taksówkę, albo podwieźć go do najbliższego metra. Gość bardzo się ucieszył i ochoczo wsiadł.
Na początku nie czułem się zbyt pewnie, ale gdy zaczęliśmy gadać, X. okazał się naprawdę fajnym i wesołym człowiekiem! Okazało się, że jest w Polsce od 5 lat, skończył tu inżynierię kosmiczną na Politechnice Warszawskiej, teraz robi magisterkę na uniwersytecie w Poznaniu, tęskni za rodziną i przyjaciółmi z Kenii.
Wiele razy bardzo dziękował za to, że go podwożę – powiedział, że o tej porze w tramwaju na pewno ktoś by go zaczepiał, albo pobił i że notorycznie się to dzieje. Bardzo mnie to zasmuciło.
Spytałem go, co chciałby robić po skończeniu studiów, powiedział, że wszystko mu jedno gdzie dotrze, chciałby po prostu mieć tam przyjaciół i spokojne życie.
Na koniec wysiadając z samochodu zwrócił mi uwagę na tekst lecącej piosenki – "otwórz oczy, zobaczysz, że wszyscy jesteśmy jednym” i zaczął się śmiać.
Gdy go odwiozłem uświadomiłem sobie, że był to pierwszy czarnoskóry człowiek z którym kiedykolwiek rozmawiałem w życiu dłużej niż 20 sekund.
X. wyjeżdża na majówkę, ale po powrocie w którymś momencie chciałby zrobić imprezę nad Wisłą i pochillować. Kto wbija?