Skądinąd zapomniana historia Popiela II miała mieć miejsce jeszcze w czasach starożytnych, jak chce August Bielowski, XIX- wieczny historyk. Historia końca rządów Pompiliusza II (Popiela II), tak jak jest ona zachowana lub opisana, jest dość długa.
Antyczny tyran, wnioskując z średniowiecznych kronik czy późnośredniowiecznych legend, upozorował katastrofę komunikacyjną- wypadek statku, by pozbyć się zwłok konkurentów do władzy i ukryć swoją zbrodnię. Oto władca ten, organizując rodzaj własnego pogrzebu jeszcze za swojego życia, otruł on podczas tej oryginalnej stypy wszystkich swoich krewnych, rządzących prowincjami ogromnego imperium Lechii, a trupów postanowił pozbyć się w jeziorze. Szczegółowe opisy tego zdarzenia zachowały się w bardzo licznych kronikach całego świata, niemniej wersje różnią się szczegółami.
“Ze zgaśnięciem tych świateł na niebie ojczystem (z upadkiem stryjów zabitych) upadła wszelka sława Polaków- omne decus occidit omnis gloria Polonorum extabuit”
– tak skwitował te wydarzeni raczej niezbyt pewny jako kronikarz, pisarz Wincenty Kadłubek, opisujący te wydarzenia w latach 1190 do 1208.
Rodziny ówczesnych władców miano poinformować o katastrofie statku wiozącego przywódców, jak chce jedna z bardzo licznych wersji tej historii. Według całkowicie lokalnej wersji tej historii, spisanej w pobliżu miejsca wydarzeń “Historii XXiX” (Der Heyden Tischgespraech, Kleszczewo 1676) rodzinom zmarłych miano powiedzieć, że zaproszeni goście odszedli statkiem i ten wywrócił się widocznie.
Den Familien berichtete Popiel, die Onkel waeren angeheitert mit dem Schiff abgefahren und offenbar gekentert.
Na stronie 127 czasopisma Die Grenzboten: Zeitschrift für Politik, Literatur und Kunst, Die Grenzboten: Zeitschrift für Politik, Literatur und Kunst -1863 - Tom 1;Tom 22 – Strona 127 books.google.pl/books?id=ahpGAAAAcAAJ
Dopiero XIX-wieczni historycy odtworzyli dalszy ciąg tej opowieści. Wg historii powszechnej, władca opisywany jako Popiel II w polskich kronikach, miał zostać - pod pozorem wizyty międzypaństwowej- zwabiony na terytorium Imperium Rzymskiego, gdzie - z początku wprowadzano go w błąd co do jej przebiegu, niby to dla honoru otaczając ścisłym pocztem honorowym, a następnie otoczono go ściślej i doprowadzono na proces do Rzymu, gdzie jedna z wdów jego ofiar oskarżyła go o zbrodnię przed tamtejszym senatem. Władca utracił urząd, a imperium Lechii utraciło niepodległość. Lechia rozpadła się na szereg drobnych państewek.
Skazany wyrokiem rzymskiego senatu na wygnanie do Aleksandrii, bohater ginie w niewyjaśnionych okolicznościach, możliwe że przy próbie ucieczki. Niewykluczone, że istotnie jego legendarny koniec (zjedzenie przez myszy) może być prawdziwy, tudzież, że jest to przenośnia oznaczająca zemstę. Historia ta pokazuje jak - ścigając zbrodnię ostatniego władcy Lechii przy pomocy okolicznych imperiów, na ołtarzu zemsty poświęcono niepodległość własnej ojczyzny. Ingerencja silnego sąsiada na zawsze starła z mapy świata, wg opisów- ogromne, imperium lechickie.
wg Joannis Dlugossii senioris canonici Cracoviensis Opera ..., Tom 10,Wydanie 1 Autorzy Johannes Dlugossius,Alexander Przezdziecki