W literaturze

Paweł Orozjusz – teolog chrześcijański i historyk pochodzący z terenów dzisiejszej Hiszpanii. W roku 414 uciekając przed Wandalami przeprawił się do północnej Afryki, następnie przez Egipt udał się do Palestyny, gdzie polemizował z Pelagiuszem. Wikipedia
Data urodzenia: ok 375 n.e.
Data śmierci: po 418 n.e.

Według Pawła Orozjusza istniał ongiś książę Polonus. Czy to właśnie jego prowincją mogła być Polania- taka logiczna konkluzja odnośnie etymologii nazwy wydaje się sensowna.

Ziemię tą zasiedliły następnie inne ludy, lub- te same wyewoluowały do innych form społecznych. Jest to możliwe. Wysokie rangą kobiety -wojowniczki są opisane w miejscowej historiografii. Wanda prowadziła wojska na wojnę. Nikt nie kwestionował autorytetu kobiety. Cieszyła się ona częścią autorytetu jej ojca.

Opowieść o Temiskirze i Mieście Amazonek kiedyś była częścią dziejów których nikt nie kwestionował. Potem- kobiety- wojowniczki- wyśmiano, uczyniono etnograficznym dziwadłem i obskórną mityczną skamieliną. Wliczane w świat bajek, zaczęły wracać do nauki za sprawą zmian obyczajowych w społeczeństwie. Ewidentne znaleziska, pokazujące inną niż dotychczasowa rolę kobiety w obyczajowości chrześcijańskiej, nagle dostały się do uwagi opinii publicznej. Ich groby odkywano już dawno, ale- możliwe że kiedyś zwracano mniejszą uwagę na płeć szkieletów.

 

Epoka smoka- nadejście chrześcijaństwa

Sprawa smoka wydaje się z punktu widzenia dzisiejszego stanu nauki możliwa do naukowego wyjaśnienia. Musimy założyć, że większość populacji porzuciła dawne wierzenia. Do czego musiało dojść, że odważono się podmieść rękę na zwierze czczone, będące przedmiotem kultu świątynnego? Może zmienił się system wyznaniowy. Zwierze czczone jako bałwan? Wąż we wczesnym chrześcijaństwie był panem chaosu, łączono jego kult z pogaństwem czy herezją. Jedyną religią na tych ziemiach- będących pod władzą Wandalów, jedyną wiarą która mogła zastąpić dawne wierzenia do tego stopnia, mógł być arianizm, chrześijaństwo nieuznające trójcy świętej.

W historiografii

Kiedyś historiografia przeplatała się epokami różnych prądów: normandyzmu- w średniowieczu, i sarmatyzmu, w epokach późniejszych. Nauki historyczne każą obie te teorie połączyć. Historia wszak uczy jak oba plemiona się wymieszały tworząc z amalgamatu koczowniczych wojowników pierwsze państwowości utożsamiane z obecną Polską. Wydaje się że o narodzinach współczesnej Polski należy mówić jeszcze przed 374/375 r.n.e. kiedy to sarmaccy Alanie zostali podbici przez Hunów, do których musieli się przyłączyć. Razem z Hunami wyparli Ostrogotów ze wschodniej Europy. Część Alanów jednak uciekła przed Hunami i w 380 r. została osiedlona przez cesarza Gracjana w Kotlinie Panońskiej (wraz Gotami i Hunami) [7]. Prawdopodobnie to ta część Alanów (według innej hipotezy chodziło o Alanów służących wraz z Hunami w armii rzymskiej) zawiązała koalicję z Wandalami, stąd też wyruszyli na podbój Galii, według Jordanesa na wezwanie Stylichona (co uważane jest za pomówienie powtórzone później przez św. Hieronima) jednak w innym miejscu (Get. c.161).

Epoka Wilków

Veleti ( German : Wieleten ; Polski : Wieleci ) lub Wilcy (również Wiltzes ; niemiecki: Wilzen ) to była grupa średniowiecznych Lechitów - plemion lechickich na terytorium współczesnej północno-zachodniej Polski- zamieszkiwali głównie tereny między dolną Odrą a ŁAbą. W przypadku innych grup słowiańskich między Łabą i Odrą , były często opisywane przez germańskich autorów źródeł jako Wenedzi. W publikacji Einhard 'a pt. Vita Karoli Magni, Wilcy mówią o sobie, że odnoszą się do siebie jak Welataba. [1]

Epoka Popiołów

Normańscy wojownicy byli znani jako Ascomanni, "ludzie popiołu" przez - tak nazwał ich Adam z Bremy.  Oto mamy zagadkę w polskiej literaturze historycznej: skąd wywodzą się władcy określani jako Popiele (Popiel I i Popiel II)? Niektórzy dodają im nawet imiona.

Niedofinansowana historia w Polsce może być pełna nieprawdziwych opowieści, romantycznych wniosków, na których budowano kolejne opowieści. Źródła historyczne można interpretować jako oczywistą pomyłkę skryby i / lub "niedoinformowanego" średniowiecznego autora. Polska historiografia jest dziwnie pełna rozmaitych bardzo przesadnie nadinterpretowanych źródeł bądź jest z tymi źródłami całkowicie rozbieżna.

Społeczności te byly znane jako Ascomanni, "Popiele", "Popieludzie", "ludzie popiołu" przez Niemców. Tak nazwał ich Adam z Bremy. Być może od Ascomanów- Popielów- ( a więc Wikingów) wywodzą się władcy określani jako Popiele (Popiel I i Popiel II).Teoria taka zwana jest teorią normańską i jej szerzenie kiedyś wywoływało gromy oburzenia. Dziś, sądząc z wzmianek w wikipedii, szerzy ją tylko jeden archeolog.

Teoria ta miała upaść z "systemem który ją zrodził"- jak twierdził jakiś krytyczny autor. Pojawia się tu odwołanie do spiskowej teorii dziejów- oto istnieje domniemany system, który zradza teorie historyczne (przepraszam- ale te dziś wyśmiewane teorie przez lata były kanwą nauki historii). Dziś walka obu biegunów jest nierówna- zwolennicy samorództwa Państwa Polan wśród blasku nadejścia chrześcijaństwa to dominujące obozy wśród archeologów, mniej więcej występujący w proporcji stu na jednego.

Ci wiemy o systemie który zrodził Popielów? Tych "ascomanni"? To ustrój Europy Normańskiej. Mającej własny "egzotyczny" system prawa który może uda mi się opisać.

Upadek tego systemu zachwiał stabilnością i skończył erę niezależności politycznej ziem obecnej Polski w ramach imperium Lechii. Pogrążony w walkach stronnictw kraj musiał uciec się do zewnętrznej mediacji. Bez żadnej walki niemieccy cesarze podporządkowali sobie nowe terytoria. Do nich to bowiem zwrócono się po sprawiedliwość. Aż sam cesarz musiał interweniować w sprawy wschodniego imperium, pogrążonego w walkach stronnictw. Dawma republika rozpadła się na szereg usamodzielnionych dawnych dzielnic. Chwała Lechii się zakończyła- zauważają to nawet polscy dziejopisarze. Zaczął się okres małej, lokalnej Polski.

Radogoszcz, centrum kultu

Fischerinsel (dosł. Wyspa Rybacka) – wyspa jeziorna w Niemczech, w kraju związkowym Meklemburgia-Pomorze Przednie, w powiecie Mecklenburgische Seenplatte, w pobliżu Neubrandenburga. Położona jest w południowej części jeziora Tollensesee, naprzeciwko miasta Penzlin.
Wyspa ma 150 m długości oraz 40 m szerokości i porośnięta jest drzewami. W połowie wyspy, na wschodnim jej krańcu stoi zrujnowana chata rybacka z 1729, która była użytkowana jeszcze w latach 70. XX wieku. Nocowali w niej rybacy, którzy wykonywali swój zawód na jeziorach Tollensesee oraz na pobliskim Lieps.
 

Wykopaliska archeologiczne

Przez długi czas na wyspie trwały badania, ponieważ twierdzono, iż znajdowało się na niej główne legendarne centrum kultu słowiańskich Wieletów – Radogoszcz. W roku 1969 podczas wykopalisk archeologicznych przeprowadzonych pod kierunkiem niemieckiego archeologa Adolfa Hollnagela, odkryto w warstwie datowanej na XI–XIII wiek dwie figury kultowe z drewna dębowego. Pierwsza, o wysokości 1,78 m, przedstawia umieszczone na kolumnie dwa zrośnięte ze sobą męskie popiersia z dużymi oczami, nosami i wąsami. Znalezisko to zdaniem badaczy może potwierdzać istnienie u Słowian kultu bliźniaczych bóstw (por. Lel i Polel)[1]. Druga figura, mierząca 1,57 m, przedstawia postać żeńską z wyraźnie zaznaczonym biustem. Są to jedyne znane monumentalne słowiańskie rzeźby kultowe wykonane w drewnie[2].
http://pl.wikipedia.org/wiki/Fischerinsel_(Tollensesee)

Kraj Mieszka

Abu 'Abd Allah al-Bakri, arab.: أبو عبد الله البكري, w polskiej literaturze często jako Al Bekri (ur. ok. 1014 w Huelva, zm. 1094) – hiszpańsko-arabski geograf, historyk i filolog. W swej Księdze dróg i królestw zawarł opis krajów Słowian, w tym kraju M'ško (identyfikowanego z Polską Mieszka I), oparty na relacji Ibrahima ibn Jakuba. Ibrahim wyraźnie przedstawia w swoim dziele, że Weletaba to kraj zamieszkały przez ludność znajdującą się

 "w borach od krain Meszko (z tej strony), która jest bliska zachodu i części północy."

Ibrahim ibn Jakub według wersji al-Berkiego twierdzi, że Słowianie żyjący „w borach” na zachód oraz w części na północ od kraju Meszko (bowiem w „innej” północnej części żyją Burus, czyli Prusowie) zwani są „Weltaba”. Oznacza to nic więcej, iż Ibrahim za otrzymanymi informacjami od swoich informatorów (Czechów) zarówno Pomorzan jak i Wieletów uznaje za jeden „lud” (....), rządzący się poprzez swoich starszych. Podaje również informację, iż posiadają „potężne miasto nad Oceanem, mające dwanaście bram.” (Wolin?). Weletabowie to również własna nazwa Wieletów (Wiltzen, Wilków) według Einharda.

 

opr. A. Fularz na podstawie Wikipedii

Bibliografia
J. Bielawski, Historia literatury arabskiej. Zarys, Warszawa 1968, s. 273-274.

Jerzy Wyrozumski,"Historia Polski do 1505", Wyd. PWN, Warszawa (1988), s. 11-12.