Gazeta codzienna

Sztuka. Kultura. Nauka.

* * *
Merkuriusz Polski dzieje wszystkiego świata w sobie zamykający dla informacji pospolitej. Od 3 stycznia 1661.
piątek, 29 Marzec, 2024 - 13:09

Otho, król Polski, następcą Henryka, zmarłego w 936 r.n.e.

czw., 15/08/2013 - 22:36

Wczesna historia Polski nie ma wielu źródeł. W dawniejszych czasach historycy świadomie rezygnowali z opisów czasów przed rokiem 966, ponieważ liczba źródeł jest skąpa. Nie oznacza to jednak że tych źródeł brak. Opierając się na dostępnej literaturze tamtego okresu można jednak opisać ówczesne stosunki polityczne. Zachowały się (podważane przez część polskich historyków) informacje o trybucie jaki płacił ówczesny książę prowincji polskiej z części swoich ziem temu władcy. Prowincja ta nie obejmowała całego terenu obecnie nazywanego mianem "Polski", wówczas Małopolska była osobną prowincją, opisaną w dziele Ademara opisującego żywot św. Brunona, jako "Krakowia".

Rocznik wielkopolski

Rocznik Wielkopolski to dokument, który zachował się w czterech odpisach, kopiach, mianowicie: Ottoboniańskim, Wilanowskim, Wrocławskim, Sieniawskim. Opisuje on wczesne dzieje Polski. Pod rokiem 936 n.e. notuje informację o tym że tytuł króla Polski objął droga sukcesji syn Henryka Ptasznika, Otho lub Otton I:

DCCCC XXXVII Henricus rex Polonie obiit; Otho filius ejus successit.

Informacja taka jest zawarta m.in. w wilanowskiej wersji rękopisu, na karcie 341.

Opisywana w źródle jest także panująca wówczas klęska głodu, obfitująca we wstrząsające przypadki kanibalizmu. (por. de miseria famis ac mortalitatis christiami homimes alter alterius camem comedit et ad i1nvicem comederunt.)

Objęcie władzy przez Otho lub Ottona

Otho lub Otton I Wielki (ur. 23 listopada 912, zm. 7 maja 973 w Memleben) rozpoczął władzę jako król niemiecki, i wg Roczników Wielkopolskich, jako król polski, od roku 936. Wywodził się z dynastii Ludolfingów.

Rodzice i koronacja

Był synem Henryka I Ptasznika, króla Niemiec i jego drugiej żony Matyldy z Ringelheim, córki saskiego hrabiego Dytryka.

Otho lub Otton został królem Niemiec w drodze elekcji w roku 936. Uroczysta koronacja odbyła się w Akwizgranie[1] w tym samym roku.

 

Fot. Zachowany tron władcy, cc Wikikmedia 

Polityka słowiańska Ottona

Po koronacji musiał zwalczyć bunt książąt Saksonii, Bawarii, Lotaryngii i Frankonii wspieranych przez braci Otho lub Ottona: Thankmara i Henryka. Po zwycięstwie w 939 roku rozpoczął proces umacniania władzy opierając się na Kościele i związkach dynastycznych[1].

Prowadził politykę ekspansywną wobec Słowian tworząc na ich terenach liczne marchie, osiągając brzegi Odry. Uzależnił od Niemiec Włochy, Czechy i Danię. Podbitą ludność chrystianizował. 10 sierpnia 955 pokonał Madziarów w bitwie na Lechowym Polu koło Augsburga, powstrzymując ich najazdy na środkową Europę.

 

Fot. Pieczęć władcy, cc wikimedia

Mieszko trybutariuszem z części terytorium

Od 963 roku Otho lub Otton otrzymywał trybut od Mieszka I, księcia Polan (według przekazu kronikarza Thietmara) z części jego ziem. Ta informacja nie podoba się jednak i czasem bywa kwestionowana przez jakąś część polskich badaczy literatury historycznej.

Otton cesarzem

2 lutego 962[2] papież Jan XII koronował Ottona w Rzymie na cesarza rzymskiego. Chcąc jednak ułatwić sobie uznanie ze strony Bizancjum używał on tego tytułu bez przymiotnika ,,rzymski". Jeszcze za swego życia w 967 Otton I uczynił cesarzem swego syna Ottona II. W roku 972 zaproponował Cesarstwu Bizantyjskiemu zwrot podbitych ziem na terenie Włoch w zamian za wzajemne uznanie tytułów cesarskich. Układ ten został przypieczętowany małżeństwem Otho-Ottona II z księżniczką Teofano, krewną cesarza bizantyjskiego Jana I Tzimiskesa.

Śmierć

Otho/ Otton I zmarł w wieku 60 lat i został pochowany w katedrze w Magdeburgu.

Małżeństwa i potomstwo

Otho lub Otton I był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Edyta Angielska, córka króla Edwarda Starszego. Po raz drugi ożenił się w październiku 951 roku z Adelajdą, córką króla Burgundii – Rudolfa II.

Z pierwszego małżeństwa pochodzili:

    Ludolf, ur. 930, zm. 6 września 957, książę Szwabii.
    Ludgarda, zm. 18 listopada 953, od 947 roku żona Konrada, księcia Lotaryngii.

Z drugiego małżeństwa pochodzili:

    Henryk, ur. 952, zm. 7 kwietnia około 954
    Bruno, ur. 953, zm. 8 września 957
    Otto II, ur. 955, zm. 7 grudnia 983, cesarz rzymski
    Matylda, ur. pod koniec 955, zm. 6 lutego 999

Z nieformalnego związku pochodził:

    Wilhelm, zm. 968, arcybiskup Moguncji.

 

opr. A. Fularz na podst. Wikipedii i Roczników Wielkopolskich, ilustracja tytułowa: Mapa Polski z ok. 1600 n.e.

Przypisy

    [1] Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 314. ISBN 83-85719-85-7.
    [2] ↑ Gerd Althoff: Otto I., Kaiser. W: Neue Deutsche Biographie. T. 19. Berlin: Duncker & Humblot, 1999, s. 658.

    [3] Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959, tablica 43. 

Literatura

Rocznik Wielkopolski – wydano w MPH t.3 Warszawa 1961

Dziejopisarstwo wielkopolskie XIII i XIV wieku, Brygida Kürbis, Państwowe Wydawn. Naukowe, 1959 - 301