Lel i Polel – postacie z mitologii słowiańskiej, być może bóstwa lub deifikowani dawni władcy z epoki mitycznej. Wzmiankowani przez Macieja Miechowitę i uważani przez niego za synów bogini Łady oraz słowiańskich odpowiedników Kastora i Polluksa. Jako dowód na istnienie kultu Lela i Polela wskazuje się odkryty w 1969 na wyspie Fischerinsel na Tollensesee w Meklemburgii słowiański posąg kultowy przedstawiający dwie zrośnięte głowami i tułowiami męskie postaci. Lel, Polel, Lelum, Polelum mieli mieć świątynię na Łysej Górze, gdzie teraz znajduje się opactwo S. Krzyża Benedyktyńskie, por. Lelum Polelum, Lel Polel (Bruckner l. c. 9 — 14). 

wg Epoka Plastowska, Tom 1